Malta bir otobüs ülkesi. Otobüs şoförleri fazla tepkili insanlar. İlk beş otobüse binişimin ikisinde otobüs şoförü bana, ikisinde de başkasına ayar verdi. Öte yandan bu durum adamların kezbanlıklarından çok maruz kaldıkları şartlardan kaynaklanıyor olmalı; Malta’nın yolları kaymak asfalt değil, virajsız hiç değil. Duble yol, arada bir çıkan bir ferahlık, geneli soldan akan çift yön trafik. Yolda bazı yerlere iki otobüs sığmıyor. Hatlar uzun, Valletta’dan bizi köyümüze bırakan otobüs devam edip neredeyse bir buçuk saatlik hattını tamamlıyor. Bir elle para sayıp diğer elle vites değiştirirken cep telefonuyla duraktaki arkadaşını arayıp göz ucuyla da yolcuyu süzen ülkemiz dolmuşçuluğunun bilgisayar oyununa dönüştürülebilecek potansiyeli olduğunu düşünen biri olarak Malta otobüsçülüğünde de aynı potansiyeli görüyorum. Şanzımanı-klimayı yakmadan ve otobüsü devirmeden, tali yoldan zırt diye çıkan acar taksicilerle mücadele ederek(*) hattı tabelada yazan sürede bitirmeye çalışma bir oyun olabilir.
Şoför-yolcu ilişkisinin içinde bir miktar muhtaçlık da var; her ne kadar sokaklar park etmiş arabalarla dolup taşıyorsa da yerlilerin o kadar çok arabası olmadığı gibi turistin araba kiralaması -bahsettiğim yol şartlarından dolayı- çok “hayırlı” değil, bundan dolayı şoför üst-insan, istediği gibi lagaluga edebiliyor. Bu arada, üçüncü günün sonunda otomatik vites araba görebilmiş değilim.
Internette gördüğümüz 7 günlük kart, gavurun dilindeki tabirle vaporware çıktı. Her biniş için 2 euro verdik. Otobüsler oldukça dakik, ancak ara durakta iseniz dolu otobüs “hadi sonrakine binersin” yapabiliyor. Bir ağustos öğleden sonrasında güneşinin altında duymak istemeyeceğiniz bir cümle bu.
(*) Burası Schengen olabilir ama en az bizim kadar Akdenizli bir ülke. Ters yönden işleme durumu haricinde Adanalılar trafiği garipsemeyecektir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder